Sabah daha gün ağarmadan düştük yollara, amaç Süleymaniye Camii'ne biraz daha erken gidip kimsecikler yokken o uhrevi havayı soluyabilmekti...
Öyle de oldu, kimsecikler yoktu hem de kimsecikler!
Sadece kuşlar vardı.
Caminin üzerinde bir o yana bir bu yana salınmaları ve kubbelerin altında onları izlemek gerçekten çok güzeldi.
İçeriye geçince daha da iyi anladık ki Süleymaniye biraz yalnız kalmıştı.
Oysaki İstanbul'un en büyük ve en görkemli camisiydi o.
Dolup taşması gerekmez miydi...
Kendi tarihini görmek istiyorsa insan, oraya gitmeli...
Keşmekeş binalar arasında yapayalnız bir Muhteşem Sülemaniye!
Gene de kızmadı bize...
Tüm güzelliğini ve huzurunu açtı bizlere
Namaz sonrası o müthiş manzarasını hayran hayran izletti
İnsanı büyülerken aynı zamanda da hüzünlendiren manzarasını...
Allah nasip ederse inş.
Tekrar gelmek üzere sözleştik ve ayrıldık kendisinden
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder